گوینده و تناسب آیات « أَنِّی لَمْ أَخُنْهُ بِالْغَیْبِ ... وَ ما أ‌ُبَرِّئُ نَفْسِی...» در تفاسیر امامیه

آیات 53 ـ 52 یوسف به دفاعیه یکی از طرفین درگیر در قضیه کام‌جویی زنانه از یوسف× اشاره دارد. گوینده دفاعیه به «نفی تحقق خیانت در غیب» و «تمایل نفس اماره به سوء» برای توجیه برائت خود از قضیه کام‌جویی تاکید دارد. گوینده این دفاعیه و تناسب میان این دو بخش از دفاعیه گوینده به روشنی مشخص نیست. این مقاله به بازپژوهی و ارزیابی رویکرد تفاسیر امامیه در تعیین گوینده و تناسب این دو بخش دفاعیه است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که برخی از مفسران کهن و معاصر امامیه، زلیخا را گوینده آیات مذکور دانسته و آیه دوم را توجیه عدم وقوع کام‌طلبی وی از یوسف× گفته‌اند. رویکرد دوم یوسف× را گوینده آیات می‌داند و آیه دوم را دلیل رهایی وی از دام کام‌جویی زلیخا بیان کرده‌اند. نگارنده با تحلیل انتقادی رویکرد نخست، به تکمیل ادله رویکرد دوم پرداخته و آن را شایسته تبدیل به نظریه معیار امامیه در تفسیر این آیات پیشنهاد کرده است.